خودت باش

روزی سگی داشت در چمن علف می خورد.
سگ دیگری از کنار چمن گذشت.
چون این منظره را دید تعجب کرد و ایستاد.
آخر هرگز ندیده بود که سگ علف بخورد !
ایستاد و با تعجب گفت: اوی ! تو کی هستی ؟ چرا علف می خوری ؟!
سگی که علف می خورد نگاهش کرد و باد در گلو انداخت و گفت :
من؟ من سگ قاسم خان هستم !
سگ رهگذر پوزخندی زد و گفت :
سگ حسابی! تو که علف می خوری؛ دیگه چرا سگ قاسم خان ؟
اگر لااقل پاره استخوانی جلوت انداخته بود باز یک چیزی؛
حالا که علف می خوری دیگه چرا سگ قاسم خان؟ سگ خودت باش..!!.

( زمستان بی بهار / ابراهیم یونسی )